XChange 5 – Februari 2021
Diegenen onder jullie die de laatste weken de pers en de sociale media volgden, hebben er waarschijnlijk wel iets van opgevangen. In Noord-Europa worden 6 landen (IJsland, Noorwegen, Finland, Estland, Litouwen en Denemarken) van de 8, bestuurd door vrouwen. Zweden en Letland hebben een man als premier.
Is dat toeval? Dat geloof ik niet. Wanneer je het Global Gender Gap Report 2020 van het World Economic Forum inkijkt, zie je dat IJsland, Noorwegen, Finland en Zweden de eerste vier beste van de klas zijn. Ook Letland (11), Denemarken (14), en Estland (26) scoren goed.
België staat op de 27ste plaats van 153 landen met een gemiddelde score van 0,750. Daar waar we 5 jaar geleden op de 19de plaats stonden van 145 landen geleden, met een gemiddelde score van 0,753. We gingen er de afgelopen 5 jaar niet op voorruit.
Wat zijn hier nu de oorzaken van?
Dat IJsland al 11 jaar de eerste plaats inneemt, hoeft verder geen betoog. 24 oktober 1975 is het absolute keerpunt geweest in de geschiedenis van dat land. We hebben daarnaar al herhaaldelijk verwezen.
Het feit dat de Scandinavische landen moeder- en vaderschapsverlof gelijktrokken en investeerden in kinderopvang, maakt het voor vrouwen – die in de rest van Europa nog steeds de grootste zorg naar zich toetrekken – mogelijk om zichtbaar te zijn en te blijven. Ook nadat ze mama werden! De rolmodellen die daardoor ontstaan, tonen vandaag aan jonge vrouwen dat studies kunnen worden omgezet in carrière mogelijkheden. Die voorbeelden ontbreken nog altijd in België omdat er tot op de dag van vandaag te vaak niet het juiste klimaat voor wordt gecreëerd.
Er worden jaarlijks duizenden rapporten gepubliceerd die de correlatie aantonen van de belangrijkheid van genderevenwicht in de politieke, economische en maatschappelijk wereld indien we de door de VN uitgeschreven SDG’s willen behalen tegen 2030.
Wanneer ik mijn persoonlijke mailbox dagelijks uitspit, vind ik talloze opleidingen over hoe ik mijn bedrijf ecologischer, duurzamer, innovatiever kan maken. Er bestaat geen enkele opleiding binnen de werkgeversorganisaties, hogeschool opleidingen, avondonderwijs, maatschappelijk onderwijs over de aanpak op de werkvloer om een gendergelijkwaardige omgeving te scheppen, terwijl net dat aan de basis ligt van een innovatie, duurzame en ecologische verbetering.
De belangrijkheid van het genderevenwicht op de werkvloer wordt nog steeds niet gezien door de 70% heren die in de top van het management zetelen. Het excuus van ‘we vinden ze niet’ is reeds lang achterhaald. Het wordt tijd dat we onze prioriteitenlijst gaan aanpakken. We dienen ruimte te scheppen voor een meer empathisch beleid. We moeten durven onder ogen zien dat dit nog steeds vaker door vrouwen wordt gevoerd. Het is de allerhoogste tijd om mens en planeet voorop te stellen en daarna pas te kijken naar grote winstmarges! Want met zekerheid zal het ene sowieso voortvloeien uit het andere.