Wim Geuens – VINCI Facilities

Beluister de podcast van Wim

Tekst: Schrijfgerief (Belinda Bruzzese)

Onlangs mochten we met X² het kwaliteitslabel van Gender Equivalent Approved Enterprise toekennen aan een van onze zeer gewaarde partners: VINCI Energies Belgium.

Eén van de perimeters (zoals zij het zelf noemen) binnen VINCI Energies is VINCI Facilities. Niemand minder dan general manager Wim Geuens zit vandaag voor onze microfoon,
in het Brusselse hoofdkwartier. We hebben het over zijn werk, een beetje over zijn leven en hoe het zo gekomen is dat VINCI Facilities onlangs het diversiteitslabel van het Brussels Hoofdstedelijk Gewenst in ontvangst mocht nemen.

Een loyale golfer

Onze gast is afkomstig uit het Gentse, waar hij ook afstudeerde als industrieel ingenieur.
Als gelukkig getrouwd man heeft hij geen kinderen van zichzelf maar neemt hij met veel plezier de rol aan van pluspapa van de zoon en dochter van zijn vrouw, en intussen is hij zelfs drie keer plusopa. Hiermee verzekert hij zich alvast van de nodige actie in huis. Naast het werken bij VINCI Facilities, dat hij met alle plezier en inzet doet, houdt Wim er ook nog een paar hobby’s op na. Zo leest hij heel graag wanneer hij er de tijd voor heeft, haalt hij als ontspanning en om de kilootjes eraf te houden graag zijn fiets van stal en speelt hij golf, al noemt hij zich na enkele jaren nog steeds een beginneling. ‘Maar het zou zeker een passie van mij kunnen worden.
Een dikke 12 jaar geleden ben ik ermee gestart, maar nu ik er na een lange pauze sinds enkele jaren opnieuw mee ben begonnen, heeft de microbe me pas echt goed te pakken’, zegt hij.

We zijn benieuwd naar Wims loopbaanparcours vóór VINCI Facilities. Maar – verrassing: hij blijkt nooit van werkgever te zijn veranderd. De werkgever veranderde intussen wel van naam, en ook de aandeelhouders zijn niet meer dezelfde, maar Wim werkt nog altijd onder hetzelfde contract dat hij meer dan dertig jaar geleden ondertekende. En daarmee is hij geen uitzondering in het bedrijf, want – zeker op directieniveau – heeft VINCI Energies heel wat trouwe medewerkers met vele jaren op de teller. Dit is volgens onze gast zelfs een van de factoren waarom de onderneming het goed doet: ‘Al die mensen met een lange anciënniteit kennen ons bedrijf heel goed, en dat is absoluut een pluspunt.

Never a dull moment

Even in chronologische volgorde hoe Wims loopbaan in elkaar zit.  In 1991 startte hij als projectingenieur bij het toenmalige AEG, bekend om zijn witgoed en als grote groep heel industrieel gericht.  In 1996 werd dit bedrijf overgenomen door Cegelec, waar Wim bleef tot 2010 en getuige was van een reeks belangrijke veranderingen, zoals naamsveranderingen,
een management buy-out en de komst van nieuwe aandeelhouders. Uiteindelijk werd Cegelec in 2010 overgenomen door VINCI Energies. Daar werkte hij eerst nog bij Cegelec Building Services, bij het onderhoudssegment. ‘Als volgende stap werd VINCI Facilities opgericht, waar ik eerst het technical maintenance-gedeelte verder ben blijven aansturen, en in 2014 kwam ik aan het hoofd te staan van VINCI Facilities.’

We merken het al: Wim heeft nooit de kans gehad om zich te vervelen. ‘Dat mag je wel zeggen’, lacht hij. ‘Ik heb heel wat verschillende segmenten leren kennen, wat een absolute verrijking betekende. Eerst bij de industrietak, waarna ik heel snel ben overgestapt naar de tertiaire sector (zwakstroominstallaties). Halverwege de jaren ‘90 heb ik ook nog de booming jaren van de telecom in België meegemaakt. Daarna keerde ik terug naar de tertiaire sector, en in 2010 kwam ik uiteindelijk bij het onderhoud terecht, waar ik dan het volledige facilitaire gedeelte voor mijn rekening nam.’ De vele kansen die Wim kreeg, noemt hij heel plezant en verrijkend.
En vooral: never a dull moment!

Breed faciliteren

We horen vaak het woord facilities terugkomen – in de bedrijfsnaam alleen al.
Maar wat faciliteert VINCI Facilities nu eigenlijk precies, willen we weten. Wim legt uit: ‘We zijn een service-georiënteerd bedrijf, dat zijn klanten ontzorgt, met als motto ‘Taking Care’.
Zowel qua infrastructuur (gebouwen), eigen personeel (het leveren van facilitaire diensten, in de enge betekenis van cleaning in een kantoor en catering tot technisch onderhoud, maar het gaat ook breder: delivery services, diensten aan huis, etc.) als qua space planning (hoe zijn de kantoren uitgerust en wat kunnen we eraan verbeteren?). Zeker post-corona is dit in het bedrijfsleven een heel hot topic: de werkplek aanpakken is belangrijk in aanloop naar de nieuwe tijd, maar dit behelst ook alles wat met het milieu te maken heeft, zoals duurzaamheid, milieuvriendelijkheid en energie-efficiëntie. Dit altijd binnen het tertiaire segment. ‘Samenvattend gaat het om het bieden van comfort: we doen geen onderhoud in een productie-omgeving, maar we zorgen voor alles wat daarrond hangt in de gebouwen, zowel voor soft (catering, cleaning,…) als hard services. Dit laatste omvat het technisch onderhoud en beheer van installaties en het onderhoud van de gebouwen zelf. Dit doen we sinds enige tijd vanuit onze ervaring binnen publiek-private samenwerkingen. Dit zijn langlopende (25-30 jaar) contracten waarbij de privésector samenwerkt met de overheid en instaat voor de goede werking van een exploitatie). We zijn daarnaast ook aandeelhouder van een consortium voor zwembaden, De S&R Group.’

Hybride werken en de coffee corner

In de nasleep van corona moeten dingen anders geregeld worden – zoveel is duidelijk. We vragen Wim hoe belangrijk hij het zelf acht dat mens en gebouw op elkaar afgestemd zijn.
Dat wordt hoe langer hoe belangrijker, zegt hij: in het begin van zijn carrière kreeg iedereen bij VINCI Facilities ‘zijn’ bureau, bij een klant of op kantoor, heel stereotiep en vast omkaderd. Vandaag is de werkplek fundamenteel veranderd: ‘We hebben sinds covid geleerd om vanop afstand te werken en goed met technologieën om te gaan. Eerst deden we binnen onze sector bijna nooit aan afstandswerk, en plots, vanaf 16/3/2020 kwamen we noodgedwongen in het andere uiterste terecht.’ Gelukkig slaagde het bedrijf erin de gulden middenweg te vinden door na te denken over de vereisten van een nieuw soort kantoor. “Het kantoor als ‘de’ pleisterplaats voor de volle acht uur is verschoven naar de thuisomgeving als mogelijke werkplek, maar het kan ook bij een klant of op andere locaties (remote). Het kantoor zelf wordt meer en meer gebruikt als ontmoetingsplaats voor vergaderingen, werk- en teamoverleg, etc. In plaats van allemaal individuele kantoren zijn we overgaan naar een deel individuele kantoren en flexplekken, gecombineerd met een aantal plekken voor formele en informele ontmoetingen.
Daardoor worden ook coffee corners en informele plekjes om samen te zitten steeds belangrijker.”

Een middelgroot bedrijf met circa 400 mensen, elk met hun eigen karakter. We vragen ons hardop af of we zover moeten gaan dat we psychologisch onderzoek doen om na te gaan hoe iemand graag werkt: veel of weinig collega’s en prikkels, en dergelijke?
Wim is formeel: ‘Nee, dat kan niet: voor iedereen goed doen, is onmogelijk. Wel kunnen we iedereen een flex desk of een toegewezen desk bieden, aangevuld met vergaderzalen en ‘bubbels’ (stillere ruimtes voor een handjevol mensen) en de zogenoemde booths (ruimtes waarin je je geluidsgeïsoleerd kunt afzonderen om te telefoneren of rustig te werken). Er zijn overal in het gebouw zulke plekken, maar dus niet individueel afgestemd op de persoon zelf.’ Om alles vlot te laten verlopen, wordt er daarnaast wel degelijk gescreend tijdens het voortraject bij aanwervingen, waarbij er goed wordt gekeken naar wat die persoon graag wil, hoe die in het leven en het werk staat, en of er een match is tussen wat hij of zij wil en wat het bedrijf kan bieden. ‘Vroeger was dat anders’, zegt Wim: ‘de werkzoekende was… de zoekende, maar nu is de ‘werkhebbende’ zoekend, naar de juiste match. En de juiste mens op de juiste plaats zetten, doe je via een degelijke screening.’

Soft skills winnen het pleit

Om bepaalde dingen binnen het bedrijf te begrijpen, moet je heel veel empathie hebben.
Deze eigenschap wordt traditioneel – terecht of onterecht – veeleer aan vrouwen toegeschreven, merken we op. Anderzijds is er ook het technische aspect, waarbij het moeilijk blijft om vrouwelijk talent aan te trekken. Hoe gaat VINCI Facilities tewerk om de juiste profielen te vinden? Weer blijkt screening het toverwoord. ‘Onze bedrijven hebben nood aan verschillende profielen en de aanpak om ze aan te trekken is dan ook telkens ietsjes anders. Neem nu de technici: vroeger screenden we puur op technische vaardigheden, maar nu ligt de focus veel meer op soft skills – attitudes dus. Past deze persoon bij de waarden van ons bedrijf, die heel belangrijk zijn en iedereen moet onderschrijven – dat is de vraag. Als er op dit vlak een match is, kunnen we gerust tot aanwerving overgaan, want het technische kunnen we de kandidaten altijd nog aanleren.’ Technologisch is er nu al enkele jaren een grote versnelling bezig, vertelt onze gast, waardoor mensen bij hun afstuderen onmogelijk alle nodige bagage kunnen hebben die ze bij VINCI Facilities nodig hebben, dus de verantwoordelijkheid om ze de nodige technische dingen aan te leren, ligt in handen van het bedrijf. ‘Het is bijna onmogelijk om iemand aan te leren hoe hij in zijn werk en zijn leven moet staan.  Vandaar dat we eerder op soft skills screenen. Natuurlijk kijken we ook naar de technische skills die de kandidaat nog niet heeft, en dan stoppen we hem in een leertraject.’ Dit lijkt ons als X² de enige juiste aanpak.

Empathie in alle geledingen

‘Empathie is vandaag de dag trouwens heel belangrijk, ook bij onderhoudstechnici’, zegt Wim. Omdat zij worden opgeroepen wanneer er iets niet goed werkt en dat ze moeten oplossen,
is er altijd sprake van stress bij de klant en zijn medewerkers. En daar moet je mee kunnen omgaan. ‘Maar dit geldt voor alle geledingen van het bedrijf: de autoritaire manager is verleden tijd. We evolueren mee met de maatschappij en die empathie dringt overal in door. Onze general manager wil trouwens niet gezegd hebben dat een vrouw automatisch empathischer is dan een man: ‘Ik zie wel dat de meeste HR-medewerkers dames zijn en dat bij onze technici de overgrote meerderheid van het mannelijke geslacht is. Ik ben blij met de vrouwelijke technici die we wél hebben, maar het zijn er dus veel te weinig.’ Wim ervaart het als een serieus struikelblok om dit soort jobs aantrekkelijk te maken als het gaat om de instroom in een technische schoolrichting. ‘Wij als bedrijf kunnen daar wel iets aan doen, maar als sector en maatschappij slagen we er nog altijd niet in om voldoende meisjes – en jongens, trouwens – warm te maken voor een technische richting. Dat is de uitdaging van de komende tijd.’

De stappen richting diversiteit

Toch behaalde het bedrijf onlangs het diversiteitslabel van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. We zijn erg nieuwsgierig naar de criteria die daarvoor afgevinkt moesten worden. Wim: ‘We hebben ons op een gegeven moment geëngageerd om het label aan te vragen, en daarop volgde een heel screeningsproces.’ Bleek dat ze alvast enkele dingen moesten aanpassen, zoals de recruteringsbrochures: die moesten bijvoorbeeld genderneutraler worden gemaakt. Samen met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest in de vorm van Actiris is er ook gekeken naar mogelijkheden om andere recruteringskanalen aan te boren, zijn er specifieke opleidingen georganiseerd voor de HR-medewerkers en de managers, en daarnaast ging het bedrijf samen met de diensten van Actiris engagementen aan rond projecten om werkzoekenden aan een job te krijgen, met focus op genderdiversiteit. ‘Maar het gaat breder dan het man-vrouwverhaal’, zegt Wim: ‘Ook het vluchtelingenaspect kwam erbij kijken, en voor ons kan dit een voordeel zijn, gezien de krapte op de arbeidsmarkt. We hebben dus samen met Volta (paritaire sectororganisatie en aanspreekpunt op het gebied van elektrotechniek, nvdr) en de scholen in het Brusselse voor deze werkzoekenden een aantal opleidingsprogramma’s opgestart. Er zijn gezamenlijke acties op het getouw gezet om vrouwen aan te trekken voor techniek en stageplaatsen aan te bieden binnen het systeem van duaal leren: jongeren of volwassenen lopen enkele dagen school per week en de rest van de week doen ze stage. Wij nemen hen vervolgens in dienst en zo starten zij hun carrière bij ons. Dit deden we ook in een poging om meer vrouwen aan te trekken, maar toch hebben we nog te kampen met een te kleine instroom. Het idee om de zaak open te trekken naar vluchtelingen heeft de zaak trouwens wél vooruitgeholpen.’

Een ware spiegel van de samenleving

Hoe belangrijk was het voor Wim als mens om deze erkenning te krijgen? Dat vindt onze gast een heel moeilijke vraag: hij staat er naar eigen zeggen eenvoudigweg niet bij stil. Hij is dagelijks met deze problematiek bezig, en het bedrijf heeft nu eenmaal een bepaalde maatschappelijke verantwoordelijkheid. ‘We moeten een weerspiegeling zijn van de maatschappij, dus eigenlijk zouden we hier evenveel vrouwen als mannen moeten hebben, maar ook een demografische spreiding van nationaliteiten, religies en strekkingen, en zo verder.’ Maar zover is het bedrijf nog niet, omdat het toch vrij technisch georiënteerd is en er, zoals we inmiddels weten, weinig instroom is vanwege vrouwen. Maar ook het taalaspect speelt in sterke mate mee, met name voor vluchtelingen, zegt Wim. Het bedrijf werkt heel lokaal, dus de kennis van de drie landstalen is een voorwaarde, maar zelfs het plaatselijke dialect is soms belangrijk omdat de business zo regionaal is. VINCI Facilities werkt met kernen van technici, geografisch opgesplitst in provincies, maar binnen die Business Units zijn de teams nog verder geregionaliseerd. Zo zijn er teams voor de regio’s Gent-Aalst, Kortrijk-Ieper, etc. Wim legt uit: “Deze ‘regionaliteit’ moet je leren kennen. Voor een volstrekte nieuweling in dit land die al vanaf nul moet beginnen om het Nederlands onder de knie te krijgen, is dit allesbehalve makkelijk. Maar ik ben inderdaad wel trots dat we zo in de markt staan, en het op die manier mogen doen van onze aandeelhouders en managers. Meer zelfs: we worden er expliciet toe aangespoord om ons er verder in te ontwikkelen, zodat we een werkelijke weerspiegeling kunnen worden van de maatschappij. Ik sta trouwens liever voor een divers dan voor een eenzijdig publiek, op alle gebied. Van Belgen over moslims tot mensen uit de lgbtq+-gemeenschap, en zo verder. Diversiteit zal altijd een versterkende factor zijn voor het bedrijf, en draagt bij tot het plezier dat ik zelf elke dag heb in mijn job.”

We laten Wim nog niet los voordat we hem een laatste moeilijke vraag hebben gesteld. Wivina leest momenteel het boek Good Guys: How Men Can Be Better Allies for Women in the Workplace. Het is geschreven door twee mannelijke schrijvers en gaat over de vraag hoe mannen ervoor kunnen zorgen dat vrouwen gelijkwaardige kansen krijgen en zich in hun werkomgeving gelijkwaardig voelen. De schrijvers zeggen dat het gendergelijkwaardigheidsverhaal niet zozeer een women’s maar meer een men’s issue is. Wat denkt Wim vanuit zijn eigen ervaring dat mannen zouden kunnen doen opdat vrouwen zich in een bedrijf gelijkwaardig zouden voelen? Wim valt helemaal niet uit de lucht bij de stelling van de schrijvers: ‘Binnen onze door mannen gedomineerde sector is het logisch dat het inderdaad aan mannen is om daar iets aan te doen. Ik zou zeggen: eerst en vooral door open te staan en te luisteren zonder te betuttelen, en vooroordelen te laten voor wat ze zijn. In vakjes geloof ik niet, want iedereen is verschillend, of het nu om vrouwen of mannen gaat. We moeten vooral proberen de werkomgeving die we creëren om mensen aan te trekken zo neutraal en open mogelijk te maken. We hebben hier vanuit onze opleiding of insteek als man of vrouw allemaal een bepaalde kijk op, en dat maakt het niet altijd even makkelijk om die neutrale bril op te houden. Dus het blijft best een uitdaging.’ Wim gelooft zelfs niet in de vakjes man of vrouw, vluchteling, allochtoon of autochtoon, etc.: ‘Helemaal in het begin zei ik al: we gaan uit van attitudes, van soft skills. Als je kijkt naar hoe iemand in het leven staat, en niet naar de rest, verdwijnen de vakjes vanzelf. Het gaat om de eigenschappen die iemand heeft, en die overstijgen alle mogelijke grenzen.’ We grappen dat het misschien geen slecht idee zou zijn om Wim als vaste sidekick mee te nemen voor de keynotes van  X², zodat het publiek het ook eens uit een mannenmond te horen krijgt. Hij spreekt ons niet tegen.

De uitdaging: alles wordt anders

We willen graag nog van Wim horen met welke ultieme uitdaging hij te maken krijgt in de rol die hij nu opneemt als general manager. Wim antwoordt dat hij zijn eigen rol niet los kan zien van het bedrijf, maar dat er een aantal fundamentele veranderingen in de maatschappij maar ook in onze omgeving voor de deur staan en die ontwrichtend kunnen zijn. Volgens hem komt het erop aan om daar vandaag al mee aan de slag te gaan. ‘Want het gaat sneller dan je denkt. Wie had bijvoorbeeld vijf jaar geleden kunnen denken dat een griep ons leven volledig zou stilleggen? Een van de gevolgen is een nieuwe taak die we erbij hebben gekregen: we moeten nu een business continuity plan hebben klaarliggen voor het geval er zich een grote calamiteit voordoet. Niemand had ooit gedacht dat dit ook een griep of een oorlog zou kunnen zijn. Sinds corona weten we beter. En het is aan ons om dan een oplossing te zoeken. De uitdaging is vooral dat we onze perimeter klaar moeten maken om deze veranderingen aan te kunnen, om in de toekomst nog succesvoller te worden. Bedrijven die hier goed uitkomen, worden de succesverhalen van de toekomst. Mijn doel is om ervoor te zorgen dat ik later ook op dat vlak met een gerust hart de fakkel kan doorgeven aan mijn opvolger.’

De bucketlist: gezond op ontdekkingstocht

Onze gast aarzelt niet wanneer we het hem vragen: jazeker heeft hij nog een bucketlist klaarliggen! Om professioneel golfer te worden, is het inmiddels een tikkeltje te laat, maar er blijft nog voldoende te dromen over. ‘Ik doe mijn werk heel graag, en wil die zo lang mogelijk blijven doen, maar dan wel goed in balans met mijn privéleven en gezin. Ik heb het geluk gehad in en buiten mijn job al een aantal mooie plekken te kunnen bekijken. Zo verbleef ik twee weken in Mongolië omdat mijn pluszoon daar aan een project meewerkte. Dat was zeker een eye-opener. Ook Afrika bezocht ik al om professionele redenen.’ Maar enkele bestemmingen staan nog op de lijst. Toppers zijn Australië, Canada en Zuid-Afrika: daar zou Wim heel graag eens rondtoeren en de sfeer opsnuiven. ‘Verder wil ik graag gezond blijven en zo lang mogelijk blijven fietsen en golfen. Met mijn familie en vrienden in goede gezondheid rondom mij.’ En ook professioneel heeft Wim nog een wens: een groot aantal jonge mensen in het bedrijf verder klaarstomen om de fakkel over te nemen en de reeds doorgemaakte ontwikkelingen voort te zetten. ‘Later, als gepensioneerde, wil ik graag eens komen kijken en zien dat het inderdaad allemaal gelukt is – dat moet het plezantste zijn.’ Stilzitten staat alvast niet op de planning, want zelfs in het weekend is Wim altijd wel met iets actiefs bezig. Zoals we al weten, leest hij ook heel graag, maar hij moet keuzes maken: fietsen, golfen, of toch in een hoek met een boek? Meestal blijft de lectuur liggen tot wanneer hij enkele weken op vakantie is, geeft hij toe.

We bedanken Wim voor het uitgebreide gesprek en wensen hem veel succes –  ook met zijn goed gevulde bucketlist.