Sofie Creemers – Atlas Copco

Luister hier naar de podcast met Sofie Creemers

Te land, ter zee of in de lucht.

Wanneer je vanuit Antwerpen de E313 verlaat via de afrit Bilzen/Hoeselt, rijd je langs het industrieterrein van Hoeselt en krijg je een duidelijk zicht op het logo van Atlas Copco. Er zijn maar weinig Hoeselaren die weten dat ze zowat het grootste wereldwijde distributiecentrum van Atlas Copco huisvesten.

Ik heb er een afspraak met Sofie Creemers, Transport en Shipping Manager.
En in alles wat hier binnen en buiten rijdt, vaart of vliegt, heeft Sofie haar zegje.

Thuiskomen

Wat me telkens opnieuw opvalt wanneer je een site van Atlas Copco binnenwandelt, is de gemoedelijke sfeer die er heerst. Zelfs als buitenstaander voel je je in dit bedrijf bijna onmiddellijk thuis.

Sofie werd geboren in Bocholt, maar woont ondertussen samen met haar man Wim en hun dochtertje Mia (4 jaar) en hun zoontje Vik (2 jaar) in Hasselt. Op het moment dat we afspreken, heeft ze net een verhuisweekendje achter de rug. Een groter huis met een tuintje, wat rustiger gelegen, zodat iedereen de ruimte krijg om zijn ding te doen.

Sofie studeerde af als handelsingenieur in wat toen nog de Universiteit van Diepenbeek heette, maar Hasselt ondertussen als de hare heeft geclaimd. De naam staat sowieso ondergeschikt aan het diploma. En met dat diploma zette ze de eerste stappen in haar professionele carrière bij Nike in Laakdal.

Na 3 jaar kwam ze eerder toevallig bij Atlas Copco terecht. “Het was geen bedrijf dat op mijn radar stond” vertelt Sofie. En hoewel ze gezworen had nooit de afstand Hasselt-Wilrijk te doen, werd ze onmiddellijk verliefd bij haar eerste gesprek. Het fileleed, waar je niet buiten kan wanneer je van Limburg naar Antwerpen rijdt, woog niet op tegen het gevoel dat voor haar hier de toekomst lag.

Ze begon in Wilrijk op de IT-afdeling en van daaruit naar de transportafdeling.

De nakende geboorte van Vik en het feit dat Wim ook een full-time job had, maakte het heel wat lastiger om ’s morgens en ’s avonds de extra uren in de wagen te zitten. Binnen Atlas Copco laat men echter enthousiaste medewerkers niet graag los. Er kwam een vacature vrij in het distributiecentrum van Hoeselt als Transport en Shipping Manager en daar solliciteerde Sofie voor.

Ze leidt er nu een enthousiast team dat instaat voor het transport van alle onderdelen die er binnen Atlas Copco nodig zijn om een wereldspeler te bevoorraden en hun fabrieken te laten draaien én om afgewerkte goederen tot bij hun klanten te bezorgen. Een gigantische uitdaging en verantwoordelijkheid, want wanneer de bevoorrading hier fout gaat, ontstaat er een ontzettende kettingreactie met grote financiële gevolgen en ontevreden klanten.

Heel veel pakjes

“In Hoeselt verpakken we bijna 3.000 pakjes per dag” vertelt Sofie me. Haar team zorgt ervoor dat al die pakjes, via het land, de zee of de lucht op hun bestemming geraken. Wanneer je dagelijks voor zo’n 3,3 miljoen Euro factureert dan besef je dat hier niet alleen een hoop papierwerk bij komt kijken, maar de uitdaging er bijkomend in bestaat dat alles op tijd wordt geleverd en er ondertussen niet teveel lucht wordt getransporteerd.

“Het is dan ook een zoektocht naar de juiste partners, want voor Atlas Copco is het belangrijk dat je de juiste klik vindt met de partners waar je mee samenwerkt,” gaat Sofie verder. “We kiezen hier graag voor een lange termijn visie.” Bovendien vertegenwoordigt Sofie de stem van haar klanten. Hun tevredenheid is slechts één van de uitdagingen waar ze dagdagelijks voor staat. Maar voor Sofie ook net het leuke aan de job: “je bent aan de ene kant heel hard bezig met getallen, heel analytisch denkend en aan de andere kant ben je heel hard bezig met de menselijke kant. Stel je hebt een klant in Brazilië dan komt het er niet alleen op aan om je goederen in Brazilië te krijgen, maar dien je er ook zeker van te zijn dat de transportflow vanaf dat punt net zo goed verloopt.” Het is precies die combinatie van analytisch denken en het menselijk contact tussen de transporteurs wat haar job zo afwisselend en boeiend maakt.

Om te weten dat Brazilië nu niet bepaald in onze achtertuin ligt, hoef je geen aardrijkskundig genie te zijn. En door de gesprekken die ik reeds had met verschillende medewerkers, weet ik dat bij Atlas Copco het menselijk contact een enorm grote rol speelt. Daarom vraag ik me af of de job inhoud van Sofie ook betekent dat ze veel onderweg is. “Het aantal weken per jaar dat je effectief van huis bent, valt ontzettend mee,” vertelt Sofie me. “Heel veel dingen gebeuren online en dat was al zo vóór Corona, maar af en toe dien je toch de situatie ter plaatse te bekijken. Het is makkelijker te anticiperen op een bepaalde problematiek wanneer je een inschatting ter plaatse kan beoordelen en zelf kan ervaren wat er leeft en speelt in de lokale markt.”

Wat Sofie vooral aanspreekt binnen Atlas Copco zijn de mogelijkheden die je als medewerker krijgt binnen dit bedrijf. “Je krijgt enorm veel vrijheid, die uiteraard gepaard blijft gaan met de verantwoordelijkheden die je dient op te nemen. Je kan als medewerker echt je stempel drukken op de job die je uitoefent en het speelt daarbij geen rol ‘wie je bent’,” gaat Sofie enthousiast verder. “Het intrapreneurschap wordt hier hoog in het vaandel gedragen.”

De wereld bereiken

Wanneer je de wereld dient te bevoorraden, is de zoektocht naar het juiste transportmiddel een permanente uitdaging. Goederen die op tijd op hun eindbestemming dienen te zijn, kan je niet altijd per vrachtschip vervoeren. Daarom moet je vaak beroep doen op luchtvracht, maar  duurzaamheid speelt een net zo belangrijke rol als het tijdsegment. “Sustainability is voor ons  ook een doelstelling,” aldus Sofie. “We zijn dan ook verschillende opties aan het bekijken , waaronder sustainable fules, omdat het de combinatie van de twee mogelijk maakt. Enerzijds kan je de service van een on-time delivery blijven garanderen, en anderzijds waken over duurzaamheid.”

In mijn wereld zou je dan denken dat het misschien beter zou zijn om in elk werelddeel een eigen distributiecentrum te hebben, maar uiteraard heeft men bij Atlas Copco zich die vraag ook gesteld. Sofie licht toe: “Het is allemaal afhankelijk van de bedrijfstak van Atlas Copco. Er zijn distributiecentra in China en Amerika, maar afhankelijk van de bedrijfstak worden deze om strategische redenen voor bepaalde goederen niet gebruikt. Het is gewoonweg niet optimaal om van alle goederen voorraden op elk continent aan te leggen.”

Een dag in het leven van…

Met twee kleine kinderen komt het erop aan je dagtaken goed te verdelen. Samen met haar man is er het ochtendritueel met de kindjes en afhankelijk van de wederzijdse taken brengt ofwel Wim ofwel Sofie de kinderen naar school en opvang, en pikt aan het einde van de dag de één dan wel de ander de kinderen terug op.

“Wanneer ik op kantoor ben, ga ik eerst door mijn ochtendmails”, gaat Sofie verder. “En dan begint er de race van meetings, zowel intern als extern.” Het is voor haar evenwel de ambitie om op tijd naar huis te rijden, zodat er nog even het kwaliteitsmoment met de kinderen is en er ’s avonds gezamenlijk aan tafel wordt gezeten voor het avondmaal. “Afhankelijk van het aantal mails die er nog te verwerken zijn, wordt de laptop, nadat de kindjes in bed liggen, nog wel eens geopend.”

Hoewel voor een buitenstaander de dagen daardoor best wel pittig lijken, ziet Sofie het anders: “Door de flexibiliteit die Atlas Copco aanbiedt aan haar medewerkers, krijg ik de keuze om mijn kinderen ’s morgens en ’s avonds te zien. Het is mijn persoonlijke keuze of ik ’s avonds al dan niet terug aan het werk ga. Ik doe mij job gewoonweg heel erg graag, omdat het de mix heeft van de twee. De ene dag kan ik me volledig concentreren op mijn cijfers en het analytische aspect van de job en de andere dag ben je enkel bezig met het menselijke aspect. En dat is zowel intern als door het contact met mijn klanten.”

De uitdaging

Voor Sofie ligt de grootste uitdaging van de job om de juiste balans te houden: “zoveel landen, zoveel klanten, zoveel transporteurs en ervoor zorgen dat je team goed draait. Al die balletjes gelijktijdig in de lucht  houden, is best wel pittig. Wanneer je je focus te hard op het ene legt, komen de balletjes van het andere weer iets meer naar beneden. Mijn taak is dan om ervoor te zorgen dat we er als team geraken.”

Ook hier merkt Sofie dat Corona het zeker niet makkelijker heeft gemaakt. De momenten die je samen doorbrengt, gebeuren nu via teammeetings. “Voor ons werkt dat tot nog heel goed omdat ik op een heel sterk team terugvallen. Maar het hoeft toch geen jaar meer te duren,” voegt ze er met een glimlach aan toe.

Gendergelijkwaardigheid

Sofie kreeg in haar carrière nooit de indruk dat ze niet dezelfde kansen kreeg in de uitrol ervan. Zo was er bijvoorbeeld het feit dat op het moment dat ze voor haar huidige functie solliciteerde zwanger van Vik was. “Ik vertelde tijdens mijn sollicitatiegesprek dat ik nog 3 maanden zou werken, dan een aantal maanden in zwangerschapsverlof zou zijn en er waarschijnlijk wel een aantal slapeloze nachten zouden volgen, met 2 kleine kindjes (lacht).” Maar voor Atlas Copco speelde dat geen rol. Hier gaat het over de mens die de job invult en het feit dat vrouwen tot nader order nog steeds diegenen zijn die zwanger worden, maakt op dat ogenblik geen enkel verschil.

“Het is eigen aan het bedrijf dat je hier alle kansen krijgt als persoon,” gaat Sofie verder. “Wanneer je hier in Hoeselt kijkt, werken hier in totaal 40% vrouwen. Wanneer je apart naar de bedienden kijkt, is dat zelfs 50%. Dat is best wel hoog en daardoor heb je  hier ook echt een andere sfeer.”

Voor Sofie betekent het woord gendergelijkwaardig dat iedereen zichzelf kan zijn. “Een vrouw die voor haar carrière wil gaan, maar ook een man die zegt dat hij 4/5 wil werken, wat zeker niet altijd evident is wanneer je daar als man voor wil kiezen. Dat er dan vooral naar de bigger picture gekeken wordt. Dat er niet gekeken wordt wat de persoon op het moment zelf waard is, maar dat er op langere termijn wordt gekeken.” Een verwoording van de missie die we met X² voor ogen hebben. Gelijke kansen bieden voor mannen en vrouwen en daarbij vooral rekening houden met de persoonlijke ambities van elk individu op de momenten in het leven wanneer ze zich aandienen.

De droom is vandaag nooit ver weg, of net wel…

Als kind was Sofie al vaak bezig met het organiseren van papieren. “Ik vond het leuk om zo’n soort juffrouwtje te spelen en dan alle papieren heel ordelijk bij te houden of uit te delen. Dat soort planningsgevoel zat er zeker al heel lang in.” Het schooltje spelen was duidelijk de voorloper van haar persoonlijke ambities en ze voegt er lachend aan toe: “De juffrouw spelen, was daarin natuurlijk de leukste rol. Ocharme mijn zusjes.”

De dromen voor de toekomst liggen voor Wim en haarzelf zeker nog in het ontdekken van de wereld. Vóór de kindjes er waren, lag die letterlijk aan hun voeten. Nu met de kindjes is Europa een nog te ontdekken continent. Met Corona moeten de reizen ook voor hen nog even wachten. Maar lopen biedt dan een deugddoend alternatief om toch af en toe het hoofd leeg te maken.

Wanneer de wereld weer op normale toeren draait, willen Wim en Sofie, samen met Mia en Vik, dat reizen terug oppikken. “Ik wil graag dat mijn kinderen beseffen hoe groot de wereld is. Hen in contact brengen en laten proeven van de verschillende culturen. Wanneer ik dan naar mezelf kijk op meer professioneel vlak, dat uiteraard nooit ver van je privé leven staat, dan ambieer ik nog wel een buitenlands avontuur. Dat hoeft niet aan de andere kant van de wereld te zijn, maar ergens waar de levensstandaard en de scholen voor de kinderen degelijk zijn.”

Als je dan werkt voor een wereldspeler als Atlas Copco,  zit je volgens mij bij de geschikte partner om die droom te realiseren.