Arlette Pauwels – Mathieu Gijbels

Luister hier naar de podcast met Arlette Pauwels

Vooroordelen zijn er alleen wanneer we ze zelf maken

Wanneer we naar podcasts luisteren, krijgen we vaak verhalen te horen van mensen met klinkende namen en bij voorkeur mensen die een uitgesproken mening hebben of reeds van enige beroemdheid of media-aandacht genieten.

Met X² is dat zeker ook het geval. Alleen willen wij ook graag de verhalen kennen van beroemdheden die achter de schermen werken, maar zeker net zoals anderen een belangrijke schakel vormen in het bedrijf.

We vroegen aan onze partner Mathieu Gijbels of zij ook zo’n beroemdheid achter de schermen hadden en heel spontaan viel daarbij de naam van Arlette Pauwels. Wij wilden wel eens kennismaken met Arlette en daarom trokken we naar Oudsbergen voor een babbel.

Alleenstaande mama

Arlette werkt bij bouwbedrijf Mathieu Gijbels in de aluminium schrijnwerkerij. Hoewel het niet onmiddellijk in de lijn lag van haar oorspronkelijke opleiding. “Ik ben afgestuurd in de richting secretariaat-talen omdat ik altijd al een interesse voor talen had,” start Arlette haar verhaal. “En daar heb ik ook verschillende jobs in uitgeoefend.”

Het leven van Arlette verloopt aanvankelijk zoals het velen onder ons gaat. Ze trouwde, kreeg twee geweldige dochters, maar helaas hield het huwelijk niet stand. “Ik woon nu wel opnieuw samen met een geweldige partner, die er ook altijd voor mijn dochters is geweest, maar het was ooit even anders.” Toen de papa van de meisjes overleed, stond Arlette er letterlijk alleen voor. “Op een gegeven ogenblik viel ik zonder werk, en ik geraakte ook niet terug aan de slag.”

Rekeningen blijven natuurlijk nog altijd te betalen. Het was dan ook van levensbelang dat Arlette opnieuw een job vond.

17 jaar geleden

Op een gegeven moment zag Arlette een aankondiging in de krant staan ‘vrouwen in de metaal’. We gaan nu 17 jaar terug in de tijd. Zelfs de dag van vandaag zie je een dergelijke advertentie nog steeds veel te weinig. 17 jaar geleden was het bijna revolutionair dat vrouwen hiervoor ‘warm’ werden gemaakt. Arlette gaat verder: “ik was best wel nieuwsgierig wat dat inhield. Mijn vader had altijd in de bouw gewerkt. Als kind mochten we regelmatig mee om te helpen met allerlei klusjes. En ik herinner me dat ik dat best wel fijn vond.”

Na een gesprek over wat een dergelijke job kon betekenen, waagde Arlette zich aan de sprong. “Ik heb me op dat moment voor de leeuwen geworpen,” gaat ze verder. “Met mijn eerste werkervaringen was dit toch dag en nacht verschil. En ik stond verbaasd van mezelf dat ik veel meer kon, dan dat ik van mezelf verwachtte.” Bovendien vond Arlette het leren lassen van aluminium en staal best wel boeiend. Op een gegeven moment in haar opleiding diende ze een keuze te maken en Arlette ging voor aluminium.

Van stagiaire tot werknemer

 Bij de opleiding hoorde ook een aantal weken stage. Arlette werd een plaats toegewezen bij Mathieu Gijbels. “Hier leerde ik nog meer specifiek omgaan met een aantal technieken.”

De bedoeling was dat ze na 6 weken stage haar opleiding verder zou voltooien, maar bij Mathieu Gijbels zagen ze onmiddellijk het potentieel en boden haar een plaats als vaste medewerker aan.

Hoewel de nieuwe job een verschil van dag en nacht betekende van de wereld waarin ze gewoon was te werken, zie je nu nog aan haar gezicht dat Arlette op dat moment de juiste beslissing nam. De job geeft haar nog steeds heel veel voldoening.

Enige dame

Op de werkvloer in haar afdeling is Arlette in die 17 jaar nog steeds de enige dame tussen een 10-tal mannen. Ze zou het zeker geweldig vinden indien er nog een vrouwelijk collega bij zou komen, maar ze mist het niet. “In het begin van mijn carrière werkte ik haast alleen met vrouwen en dat is toch een andere wereld. Heel veel gebabbel, vaak over kleine dagdagelijkse dingen en helaas ook vaak heel veel jaloezie. Dat zie je hier niet,” gaat Arlette verder. “Alles gaat zowat vlotter, vaak spontaner. Mannen kunnen ook wel eens kwaad zijn, maar dat blijft niet hangen.”

Als dame tussen zoveel mannen werken, heeft ook best wel zijn voordelen. Arlette moest een tijdje geleden een medische ingreep aan haar schouders ondergaan. “Daar heb ik op dit moment nog af en toe wel last van, waardoor ik al eens vaker uitval dan vroeger.” Zware dingen tillen, lukt daardoor niet altijd. “Op zo’n moment hoef ik maar met de vingers te knippen,” lacht ze en dan springen de heren bij om haar een helpende hand toe te steken. “Er wordt me ook dikwijls de vraag gesteld of het wel gaat. Ik heb dus zeker heel joviale collega’s.”

De uitdagingen

De job is voortdurend bijleren. “Alles verandert,” vertelt Arlette. “Het nadeel is soms dat profielen steeds zwaarder worden.” (lacht). “Zelf ben ik gegroeid in de job, want uiteindelijk ben ik echt vanaf niets begonnen.” Arlette kreeg de gelegenheid om zich steeds verder te blijven ontwikkelen. Ook vandaag nog komt ze voor uitdagingen te staan. Er komen nog regelmatig nieuwe dingen op haar pad, maar ze blijft het boeiend vinden wanneer ze nog kan bijleren.

Collega’s

Het draagt er allemaal toe bij dat ze nog steeds elke dag goedgeluimd haar plekje in de schrijnwerkerij opneemt. “Ik ben nooit met tegengoesting naar het werk gekomen. Elke dag sta ik nog graag op. Er heerst hier een heel aangename sfeer, met allemaal fijne collega’s. Er wordt gelachen, over ernstige dingen gesproken, maar ook af en toe flauwe zever verteld.” (lacht). Ze vindt het maar normaal dat je af en toe tegen, wat ze zelf noemt, “ne stoot” moet kunnen.

Arlette voelt zich zeker gewaardeerd door haar collega’s. Het feit dat ze als vrouw ‘haar mannetje’ diende te staan, heeft ze nooit als negatief ervaren.

De laatste jaren komt het thema rond gendergelijkwaardigheid steeds meer ter sprake. “Zelf vind ik het wel belangrijk dat vrouwen gelijke kansen krijgen, want wij kunnen net hetzelfde werk aan als mannen. Ik vind het dan niet meer dan correct dat wij op dezelfde manier ‘beloond’ worden.”

Keuzes maken

Aanvankelijk was de keuze van Arlette voor een job in de wereld van metaal, eerder een noodzaak dan een vrije keuze. Het was de uitdaging van iets totaal nieuws dat haar uiteindelijk over de schreef trok. “Maanden aan een stuk solliciteerde ik voor een job die meer in de richting lag van datgene wat ik kende, maar ik geraakte nergens binnen. Dan heb ik beslist om alles om te gooien en iets totaal anders te proberen.” Ze kwam zelf tot het besef dat het haar heel erg beviel. “Moest dat toen niet zijn geweest, zou ik er ook onmiddellijk mee gestopt zijn.”

Vooroordelen

Het blijft wel een keuze die haar achterban nog steeds niet als ‘normaal’ beschouwt: “de meeste zijn verbaasd dat ik dit doe. En dan doe ik mijn verhaal waarom ik die keuze 17 jaar geleden heb gemaakt.”

Voor Arlette staat het wel als een paal boven water dat je het ook fijn moet vinden om het vol te houden. “En”, voegt ze er overtuigend aan toe: “er zijn ondertussen meerdere jobs waar vrouwen hun weg in vinden, zoals Bv. truckchauffeurs.”

Om die vooroordelen weg te werken, moeten we op zoek gaan naar manieren om bepaalde beroepen meer te stimuleren door er reclame over te maken: “misschien moeten we wat meer mensen aan het woord laten die de keuze maken naar minder ‘typische’ jobs.”

Zoals het met alles is, dient de jobinhoud je te bevallen en dan maakt het gender van wie de job uitoefent totaal niet uit. Voor Arlette is dat sowieso het geval. “Nog 3 jaar wil ik hier zeker werken, en dan ga ik met pensioen”, voegt ze er lachend aan toe.

Gisteren, vandaag en morgen

 Een kinderdroom heeft ze nooit echt gehad. Arlette neemt het leven zoals het zich aandient: “belangrijk is dat je je goed voelt.” (lacht). Misschien dat ze op jongere leeftijd mensen zou hebben opgeleid in metaalbewerking indien zich die kans zou hebben voorgedaan, maar nu is het tijd om uit te kijken naar het einde van haar carrière en het dan wat rustiger aan te doen.

Trouwens, met een carrière van 20 jaar in de metaalverwerking als een nog steeds geen evidente beroepskeuze voor een vrouw, mag je best trots zijn op het rolmodel dat je hebt gespeeld.

Persoonlijke voetnoot

Arlette en ik zijn in hetzelfde jaar geboren. Praten over gendergelijkwaardigheid was in de tijd dat wij aan onze carrière begonnen geen thema. Wat me nu vooral bijblijft van de babbel die ik met haar had, is dat vooroordelen en gendergelijkwaardigheid niet voor iedereen een thema zijn. Arlette ging voor een oplossing van een probleem: werk vinden! Ze maakte een keuze die haar persoonlijk beviel, zonder na te denken over het feit dat ze wel of niet enkel met mannelijke collega’s zou werken. Ze kwam terecht in een bedrijf dat haar talent zag en daar verder ook geen vragen bij stelde. Ze vertelde me na de podcast dat naast het werk ook de werkuren voor haar een voordeel waren in de tijd dat ze er als éénouder alleen voor stond.

Voor mij is dit een voorbeeld van hoe we allemaal zouden moeten denken. Dat we werken met mensen. Dat we die mensen nemen zoals ze op ons pad komen en dat respect krijgen te maken heeft met hoe we met elkaar omgaan en op welke manier we talenten inzetten en waarderen. Met momenten is het antwoord zo eenvoudig… Dank je wel Arlette om dat alvast even te duidelijk te hebben gemaakt.